“We kregen alleen onze bedden omdat er die dag vier patiënten stierven waardoor er ruimte vrijkwam. De CPAP-behandeling voor COVID is afschuwelijk en meedogenloos, ik moest 24 uur per dag en 7 dagen per week een plastic kap dragen die zuurstof in mijn longen spoot.”
“Het voelde alsof uit het raam van een auto zat die 50 kilometer per uur reed. Het was luidruchtig, ik kon niets zien, horen, en ze voerden me door een opening aan de zijkant van de motorkap. Denk hier goed over na wat dit 24/7, vier weken lang.”
“Ik vroeg hen elke dag of ik ging sterven, en ze zeiden dat ze het niet wisten. Mijn moeder stierf op IC. Het aardige IC-team organiseerde dat mijn bed naast dat van mama lag zodat ik tot het einde bij haar kon zijn.”
“Ik praatte met haar, hield haar hand vast en ze hadden het ook voor elkaar gekregen dat mijn zus erbij kon zijn.”
Tragisch genoeg was Anabel te ziek om zelfs de begrafenis van haar moeder bij te wonen en in plaats daarvan kon ze er in haar eentje via een livestream naar kijken.
Ze ging verder: “Ik zit aan de beademing en heb levensveranderende, permanente longschade. Ik heb PTSS wat gebruikelijk is voor mensen die een lange tijd op de IC liggen.”
Anabel worstelt nog steeds met haar ademhaling en heeft nachtmerries over de tijd die ze in het ziekenhuis doorbrengt.
Ze voegde eraan toe: “Wat je leest over extreme druk in de zorg is waar. Het is niet als de griep en mensen sterven aan dit virus. Mensen zoals ik zullen nooit meer het leven zoals vroeger hebben.”
