Een dag later hoorden we pas dat het een corona was. Vreemd genoeg was dit nogal een opluchting voor mijn moeder; toen hoefde ze zich er niet meer druk over te maken. Nu weten we beter.
“Het trieste is dat onze hele familie, inclusief mijn broer die thuis woont, in quarantaine moest worden geplaatst. “Dus we konden ze niet bezoeken. Mijn oudste broer en zijn vriendin, die in de buurt wonen met hun kinderen, deden de boodschappen en lieten de hond Olly uit.
Mijn moeder moest er zuurstof in doen: Haar zuurstofgehalte werd steeds slechter. De eerste dagen was ze op een normale afdeling en leek ze snel te herstellen. Toen sloeg de corona weer hard toe. Het is zo’n meedogenloos virus. Het is dodelijk.
Op maandag de 30e moest ze naar de ic. Mijn neef en zijn vrouw gingen zelfs videobellen om haar te vertellen dat ze in verwachting waren van een baby. Ze was er zo blij mee. Een week later werd ze in een coma gelegd en geventileerd. Het gevecht werd te zwaar voor haar. Op maandag 13 april werd onze grootste angst werkelijkheid. Haar longen zaten vast en haar organen hadden het één voor één opgegeven. De artsen konden haar niet meer redden”.
“Als de corona eenmaal in het lichaam zit, neemt het virus zijn gang. Het is zo beangstigend.”
“Met de hele familie zaten we rond haar bed toen ze voor het laatst adem haalde. Ik hield haar hand vast bij mijn vader. Uiteindelijk stierf ze – althans dat dachten we – maar haar hart klopte nog steeds. Het was een bewijs; haar hart klopte voor anderen tot de laatste keer, maar ze had geen kracht meer voor zichzelf.
