Linda Norde-Koopman is 39 jaar en komt uit Hollandscheveld:
“Mentale uitputtingsslag omdat dit echt een zware weg is.”
“Op 2 april werd mij verteld dat mijn test positief was, maar in feite had ik de week ervoor mijn eerste hartklachten. Maar als verpleegster in een ziekenhuis moest je werken tot je koorts kreeg. Toen ik de testresultaten kreeg, dacht ik eigenlijk dat ik niet zo ziek was, maar de kortademigheid nam snel toe. Mijn 10-jarige zoon vond het bijzonder beangstigend dat ik een corona had, het enige wat hij zei was: “Mama heeft een corona, nu sterft mama”, omdat dit heel vaak werd genoemd in de media.
In deze tijd was ik toegewijd aan de kinderen, zij kwamen altijd op de eerste plaats. Dus ik wist niet altijd hoe ziek ik was. Na vier weken werd ons gezin uit de quarantaine gehaald en konden we terugkeren naar het normale leven. Maar mijn klachten namen weer toe. Na een aantal tests leek ik longembolieën te hebben en mocht ik het ziekenhuis verlaten met bloedverdunners. Toen ik me in september nog niet beter voelde, had ik weer een aantal tests en het leek erop dat ik een ernstig ijzertekort had. Dit werd veroorzaakt door de bloedverdunners, dus ik viel letterlijk van de ene naar de andere aandoening.
Toen ik mijn eerste hartproblemen had, had ik nooit gedacht dat ik er na al die maanden nog steeds last van zou hebben. Soms vind ik het echt moeilijk, en dan zit ik er een tijdje mee opgescheept. Mentaal is het echt vermoeiend, want dit is een heel moeilijke manier. Vooral als je niet weet wanneer het stopt en niemand je een antwoord kan geven.
Ga verder naar de volgende pagina voor de volgende verhalen.
