“Ik ging elke dag naar het ziekenhuis voor de volgende paar dagen. Mijn vader was op de reguliere corona afdeling, en vanwege de moeilijke situatie dat ik mocht komen wanneer ik maar wilde, vond het ziekenhuispersoneel dat het het minste wat ze voor me konden doen. Het spijt me zo dat mijn ouders elkaar niet konden zien terwijl ze in hetzelfde ziekenhuis waren. Mijn moeder was op de begane grond, mijn vader op de derde verdieping.
Op 30 maart heb ik vier uur bij mijn vaders bed gezeten. We hebben gepraat, en ik wilde hem wat broodjes bezorgen. Ik nam afscheid, maar met de wetenschap dat ik snel weer bij hem zou zijn. Thuis kreeg ik ineens een telefoontje van het ziekenhuis: mijn vader was overleden. Ik ging er meteen heen omdat ik het niet geloofde, maar het was echt waar. Mijn vader was dezelfde dag gestorven als mijn broertje in 2017 aan MS. Hoe toevallig.
We hebben zijn begrafenis zo goed mogelijk verzorgd en hij is twee dagen later in Almere begraven. Ik moest weer rechtdoor gaan. Ik moest me concentreren op mijn andere familieleden, omdat mijn oom Ahmed Habbou ondertussen ook op de intensive care zat en zeven andere familieleden in twee verschillende ziekenhuizen waren opgenomen. Ze waren allemaal op zuurstof. Waar was ik in godsnaam geland?
Drie dagen later kregen we het trieste nieuws dat mijn oom ook was overleden. Echt waar? Hoe is dat gebeurd? Ik begreep er niets van. Toen moesten we zijn begrafenis regelen. Er was geen tijd om te rouwen, we konden alleen maar rennen”.
“We hebben ook mijn oom in Almere begraven. Een grote, hardwerkende man die meer dan 40 jaar in de farmaceutische fabriek in Utrecht heeft gewerkt. Zijn hart zat op de juiste plaats. Als je je zorgen maakt, kun je altijd naar hem toe gaan…
Helaas zijn de telefoontjes niet gestopt. Dezelfde dag kregen we nog een telefoontje van het ziekenhuis. “Je moet je nu haasten, je moeder is niet in orde.
Mijn broertje en ik reden zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en werden in beschermende kleding naar de intensive care gebracht….
