Renate (48) heeft twee volwassen zonen en twee dochters van 12 en 11 jaar oud en leeft van sociale voorzieningen en allerlei uitkeringen verteld ze aan Kek Mama.
“Mijn huis staat voor een ton onder water. Mijn ex en ik hebben het samen gekocht, onze dochters zijn daar geboren en hij woont er nog steeds. Ik ga echt niet die ton schuld betalen. Het staat op de rekening van mijn ex, die een financiële puinhoop maakte. Gelukkig laat de bank me met rust. Twee wijze lessen: bemoei je altijd met geldzaken. En trouw nooit in gemeenschapseigendom.
Onverwacht, maar niet ongewenst
Ik zat nog op de universiteit toen ik zwanger werd van mijn eerste kind. Onverwacht, maar niet ongewenst. Integendeel. Binnen twee jaar had ik twee zonen. De relatie met hun vader was geen succes. Toen de jongste drie jaar oud was en ik mijn studie had afgerond, ging ik met de kinderen in een appartement wonen. Ik herinner me dat ze op de bank lagen en huilden toen ze in het weekend naar het huis van hun vader gingen: Ik dacht dat het niet mogelijk was. Het goede was dat hij een veel aardigere vader werd nadat we uit elkaar gingen. We bleven geen vrienden, er was al te veel gebeurd, maar hij betaalde alimentatie en voldeed goed aan zijn verplichtingen.
Helpen
Na de scheiding werd ik een vervanger voor de school van mijn kinderen. Het was geen vette lepel, maar ik was in orde. Of ik nu werk of niet, ik heb altijd weinig geld gehad. Toen ik een student was, leefden mijn vriend en ik zonder problemen van mijn beurs. Ik maak wel eens een grapje dat ik uit vuilniszakken leef. Alle kleren die ik draag kreeg ik cadeau van vrienden die elke maand een grote zak met kleren afleveren, zelfs voor de kinderen. Ik heb geen auto en ik eet nauwelijks vlees. En ik ben mijn hele leven al op vakantie in Nederland. De kinderen hebben er nooit over geklaagd, hoewel mijn oudste zoon nu op zijn derde wereldreis is.
Ik vertrouwde hem volledig.
Op het schoolplein ontmoette ik Martijn, een pas gescheiden vader. Een aardige, knappe man. Achteraf gezien realiseerde ik me dat ik zo naar een nieuwe familie verlangde dat ik alle signalen dat er iets mis was, onderdrukte. Hij en zijn dochtertje trokken bij ons in, niet lang daarna kregen we nog twee dochters. Met z’n zevenen vormden we een kleurrijke lappendekenfamilie, een logistieke organisatie waar ik mijn handen vol aan had.
Ik heb genoten van deze herrie, en ik was er goed in… Ga verder naar de volgende pagina voor het laatste deel van mijn verhaal.
