Een moeder met een gebroken hart gelooft dat haar zoon nog zou leven als school niet was afgezegd vanwege Covid – ze beweert dat hij zelfmoord heeft gepleegd omdat hij zich ‘geïsoleerd’ voelde in de lockdown.
Tracey Tyler had een extra nachtdienst gedraaid op de coronavirusafdeling van haar plaatselijke ziekenhuis toen ze thuiskwam en haar zoon Sam, 14 jaar, dood in zijn slaapkamer vond op 25 mei.
De scholier ‘lachte en maakte grapjes’ terwijl hij online spelletjes met vrienden speelde en uitstapjes met hen plande – voordat hij hen vertelde dat hij ‘binnen twee seconden’ terug zou zijn.
Maar Sam kwam nooit meer terug en Tracey zegt dat hij zich heeft opgehangen toen ze thuiskwam van haar dienst.
Vier maanden later heeft Tracey de kracht gevonden om Sam’s verwoestende verhaal te delen in de hoop dat het het leven van andere kinderen redt.
De 40-jarige dringt er bij de ouders op aan om ‘de lastige vragen te stellen’, omdat ze gelooft dat ‘een gesprek van vijf minuten’ het leven van hun kind kan redden.
De mama-van-drie zei dat ze hoopte dat Boris Johnson niet nog een lockdown zou aankondigen omdat ‘kinderen lijden’ en zegt dat ze gelooft dat er meer mensen stierven aan zelfmoord in augustus dan aan Covid.
Tracey, van Bedworth, Warwickshire, zei: ‘Sam had alles. Je zou nooit denken dat hij dit zou doen.
Het is moeilijk om te weten dat mijn kind heeft gekozen om zijn leven te beëindigen zonder ons enige uitleg te geven. Het is moeilijk. Er was geen briefje of zo. Het is alsof je op de automatische piloot zit. Mijn hart is gebroken.
Als ik het hem had gevraagd, had hij het me wel verteld. Ik dacht dat hij humeurig was omdat hij een tiener was. Je wilt het niet vragen. Het is een taboe. Niemand wil met zijn kind praten over zijn eigen dood.
https://www.facebook.com/tracey.tyler.16906/posts/342398847173630
‘Ik wil gewoon dat mensen zich realiseren dat zelfs als je kind gelukkig is en je denkt ‘oh, ze zijn een beetje hormonaal omdat ze tieners zijn’, het alsnog gewoon vragen.
Een ongemakkelijk gesprek van vijf minuten zou hen kunnen redden. Ik wou dat ik dat met Sam had gedaan. Hij voelde zich afgezonderd toen we in een echte lockdown zaten, maar toen ik naar mijn werk vertrok, stond hij op zijn headset op de computer. Hij lachte en maakte een grapje en maakte plannen om te gaan vissen na de lockdown.
Hij en zijn vrienden wilden naar het strand gaan – daar hadden ze het over. Hij zei alleen maar: ‘Ik ben over twee seconden terug’, en kwam daarna nooit meer online.
Ik geloof dat als hij op school was geweest, in een routine, het niet zou zijn gebeurd. Het enige dat veranderde was dat hij de hele nacht wakker was en de hele dag sliep, zoals alle kinderen.
Ga verder naar de volgende pagina voor het vervolg van dit droevige verhaal.
