De verpleegster had extra werk aangenomen om te helpen tijdens de coronaviruspandemie en had geen idee dat haar zoon eronder leed.
Hij had geen geschiedenis van psychische problemen en Tracey zag zijn humeurigheid als die van een typische tiener.
Maar toen ze na een nachtdienst thuiskwam, veranderde haar leven in enkele seconden toen ze ontdekte dat Sam was overleden.
Tracey zei: ‘Ik was aan het werk. Ik kwam ’s morgens thuis en de lichten waren allemaal aan in het huis. Ik dacht ‘dat is raar, waarom zijn de lichten aan?’ Ik maakte een kopje thee en ging toen naar boven.
Ik dacht: ‘Ik zal zijn licht uitdoen’. Ik opende zijn slaapkamerdeur en zijn bed was leeg. Ik dacht: ‘Waar is hij gebleven? Toen keek ik om me heen. En daar hing hij.’
Tracey beweert dat Sam ‘altijd aan het lachen was en grapjes maakte’. Er waren weinig tekenen dat hij er aan dacht om zijn leven te beëindigen.
Tracey zei: ‘Sam had een hart van goud. Dat zegt iedereen altijd over hem. Hij was echt een goede jongen en hij zou willen dat ik zou helpen. Als je een 14-jarige jongen was, zou je hem willen zijn. Hij hield van sport. Hij had alles wat hij wilde. Daarom is het zo moeilijk.;
De moeder-van-drie gelooft dat de strikte lockdown een sleutelrol heeft gespeeld in Sam die zich geïsoleerd voelt en zei dat kinderen ‘lijden’.
Tracey zei: ‘We hadden het als volwassenen moeilijk toen we in de lockdown gingen en ik denk dat het moeilijk is voor de kinderen om uit de routine te komen.
Ik denk dat [scholen die gesloten zijn] een groot deel van wat er met Sam is gebeurd hebben gehad omdat hij zich zo geïsoleerd voelde. Ik weet dat veel van de kinderen nog steeds uit zouden gaan en elkaar zouden ontmoeten, maar dat kon hij niet doen. Omdat ik ook op een COVID-afdeling werkte, maakte ik me zo’n zorgen over het feit dat hij iets zou verspreiden.
‘Deze kinderen lijden. Ik hoop alleen dat we niet teruggaan naar een andere lockdown. Er zijn meer mensen gestorven aan zelfmoord in augustus dan aan COVID.’
Sinds Sam is overleden voert Tracey nu campagne om de geestelijke gezondheidszorg op scholen te verbeteren – maar beweert dat er ook thuis open discussies moeten plaatsvinden.
Tracey zei: ‘Je wilt niet denken dat je dat zaadje in hun hersenen stopt, maar zoals de wereld nu is, ervaren ze nu zoveel meer dan toen wij jong waren.’
‘Ik denk dat kinderen hun ouders niet van streek willen maken door hen te vertellen dat ze zich zo voelen. Als de ouders het gewoon vragen, breekt het die barrière af. Dat gesprek van vijf minuten kan het leven van je kind redden.’
‘Ik heb vanmorgen vijf mensen contact met me laten opnemen die zeiden dat ze dankzij die post gisteravond met hun kinderen spraken en zich niet realiseerden hoe slecht ze zich voelden. Ze hadden geen idee dat hun kinderen zich zo voelden.’
‘Als dit één persoon helpt, één ouder, die hun kind heeft gered, dan is dat het waard. Ik wil deze kinderen helpen. Het curriculum moet veranderd worden. We richten ons zo erg op lichamelijke opvoeding en geestelijk welzijn, dat we ernaast moeten zitten. Zelfmoordcijfers zijn zo hoog in dit land.’
